باران نرمي نرم مي باريد با ناز

ماندن نماندن ابر در ترديد با ناز

بالاي تپه چشم آهوي غريبي

استاده بود و دشت مي پاييد با ناز

باغ نگاهي روبرويم بود زيبا

چشمي به نرمي باغ را مي ديد با ناز

وقتي که دزدانه نگاهش کردم از دور

از من نگاه خويش را دزديد با ناز

از لابه لاي خستگيهاي شبانه

عطر نگاهش را به من پاشيد با ناز

تصوير دشتي بود با يک بيد مجنون

ليلي ميان دشت مي رقصيد با ناز

وقت سحر در ابتداي آفرينش

حوا ز آدم هم کمي رنجيد با ناز

مـــــــــــــرد است ديگر...

گاهي تند ميشود گاهي عاشقانه ميگويد...

مـــــــــــــرد است ديگر...

غرورش آسمان و دلش درياست...

تو چه ميداني ازبغض گلو گير کرده يک مـــــــــــــرد...

تو چه ميداني که چشمانت دنياي او شده...

تو چه ميداني از هق هق شبانه او که فقط خودش خبردارد و بالشش؟...

مـــــــــــــرد را فقط مـــــــــــــرد ميفهمد و مـــــــــــــرد

از گوشه چشم نگاهش ميكنم
موقرانه ايستاده و به تابلوهايم خيره مانده
چند تكه كيك را در بشقاب ميگذارم و فنجانها را پر ميكنم از چاي
باد خنك از پنجره به صورتم ميخورد
نفس ميكشم
ميگويد:تمامش نكردي هنوز
ميگويم : حس غريبيست در اتمام
مينشينم و سيني را روي ميز ميگذارم
ورقهايم را دست ميكشد
ميز مملو از كتاب است و جزوه و طرح
گلهايي را كه ديشب خريده بوديم
كنار تخت گذاشته ام
نگاهشان حس خوبي به من ميدهد
خوشحالم از حضورش
خوشحال است از بودنم
هردو نگاهي ميكنيم بهم
...
ميگويم
بيشتر از دوساعت در كل شبانه روز نمي خوابم
اين روزها كارهايم زياد است
و رفت و امدهايم
بماند به كارهايي كه هميشه بايد من
انجامشان دهم
...
ميگويد:
ممنونم براي نوشته هايت
اما من چشمهايم را بر ميگيرم...
Hري حس غريبي دارد اتمام
خودش هم ميداند

راست میگویی
تو صادقی
تو واژه های ناب صداقت را چیده ای
تو همان عطر واقعی حضوری
راست میگویی
نیازی به داشتنم نداری
تو از جنس احساسی
تو از فصلی به فصل دیگر در جریانی
تو از ماه به آسمان در خلوت تنهای شبها
محرم تری
تویی که هر شب از آسمان چشمانت
ستاره ها را میچینی و میبوسی
و لای قرآن زمان میگذاری
تا که یادش بماند هنوز ایمان به بودن واهی نیست
در زمانه هرزه نگاه و نا اهل
تویی که آیه آیه مهرت را روانه شبهای تاریک میکنی
تا که جاودان بماند
آنچه باقیست
راست میگویی
تو عاشقی
تو صادقی
و تو را نیازی به داشتن من نیست
آمدی
و نامت را جاودانه حک کردی بر این تخته سیاه دل
و حواست اصلا به رد گچ خورده تنهای روزگار من نبود
که بعد از این زیر آوار این همه خاطرات
چگونه باید بماند
تو راست میگویی
نیازی نیست که جمله ای حتی کلمه ای
حرفی بزنی
نیازی نیست
که بفهمی
دل،
تنگ لحظه های با هم بودن
شد
آنچنان که دستهایمان گلبرگهای شقایق را...

چه کار کردي ؟؟

نه ...همین که هستی کافی نیست!

نمی دانی این فقط بودنهایت چقدر آزارم می دهد!

گویی که معلق در میان ِ نبودن های کابوس وارت ایستاده ام.

من تو را لبریز از خودت می خواهم…

با تمام نفس بریده گی هایت وقتی که سنگینی نام ِ مرا صدا می زنی

وقتی که هجوم ِ نگاه غریبانه ات،

قلعه ی قلب ِ سنگی ام را بی هیچ مقاومتی تسخیر می کند.

نه! همین که هستی کافی نیست!

من تو را شبیه خودت می خواهم…

شبیه لحظه هایی که دلبرانه آغاگر ِ دلواژه های شبانه ام می شوی

همین که فقط هستی ... کافی نیست