حالا که هر چه دریا و اقیانوس را

از نقشه جهان پاک کردی

مبادا غرق شوم در رویایت



باید اسمم را

در کتاب گینس ثبت کنم

تا همه بدانند

- زنی

با سنگین ترین بار دلتنگی

روی شانه هایش -

تو را دوست میداشت



میبینی

عشق همیشه

جاودانگی میاورد

من همان شبان عاشقم

سینه چاک و ساکت و غریب

بی تکلّف و رها

در خراب دشتهای دور

ساده و صبور

یک سبد ستاره چیده ام برای تو

یک سبد ستاره

کوزه ای پُر آب

دسته ای گل از نگاه آفتاب

یک رَدا برای شانه های مهربان تو!

در شبان سرد

چارُقی برای گامهای پُر توان تو

در هجوم درد...

من همان بلال الکنم ، در تلفظ تو ناتوان

وای از این عتاب! آه....

زن که باشی همه ی دیوانگی های عالم را بلدی.
میتوانی زیر لب ترانه بخوانی و آشپزی کنی...
میتوانی جلوی آینه موهایت را شانه کنی و حس کنی نگاهش را
میتوانی ساعتها به امید گره خوردن شالش دور گردنش..ببافی و در هر رج عشق بکاری برای روزهای مبادا که کنارش نیستی...
زن که باشی باید صبور باشی مدارا کنی و با همه ی بغض ات لبخند بزنی
زن که باشی...هزار بار هم که بگوید:دوستت دارد!!!
بازهم خواهی بپرسی:دوستم داری؟؟؟
و ته دلت همیشه خواهد لرزید...

این شعر را همین حالا بخوان

وگرنه بعدها باورت نمی شود

هنگام سرودنش چگونه دیوانه وار عاشقت بودم

همین حالا بخوان

این شعر را که ساختار محکمی ندارد

و مثل شانه های تو هربار گریه می کنم می لرزد

هربار گریه می کنم

و پیراهن هیچ فصلی خیس تر از بهاری نخواهد بود

که عاشقت شدم

یک شانه ی مردانه می خواهم ؛تا هق هق ام آرامتر باشد

شاید که یک شب سهمم از دنیا ؛آرامشی بی دردسر باشد


گــم میشوم در آســـمانی که از ابــرهای گریه ســرشــار است

این سرنوشت تلخ بی بالی یست؛وقتی که جفتت درسفرباشد


ازتوسکوت سالهای تلخ...درمن هجوم بغض های سرد

تنها همین سهم من و ما شد؛شاید همین ارث پدر باشد


هرشب تمام شهرخاموش اند،اینجا به دنبال چه میگردم

وقتی هوای دل سپردن نیز؛ کبریت های بی خطر باشد؛


دیگرتقلایی نمی ماند،ثابــت کنم من باتــو خوشــــبختم!

وقتی که سهم دیگران با تو، هرلحظه ازمن بیشتر باشد


باید برای گریه وشـــانه یک بـــاور از تنـــهایی ام باشم

دلــواپس زن بودن خویشم!تا کی همیشه کوروکرباشم؟!


مرزی برای دل سپردن نیست..با تبصره عاشق نخواهی ماند

قطعا سرانجامی نخواهد داشت...

حسی که اما واگر باشد...