در این زمانۀ بی اعتبار
که بزرگی را به متر مربع حساب میکنند
و ملاک زیبایی
نگاههای هر چه عمیقتر است

وقتی لبهای به خنده باز نشده هنوز
پای جرعه ای شراب
به لرزۀ بغض می رقصند
در این هنگامۀ دروغهای راست برای بقا !
در آن پیچ و تاب های زمان گمشده در خویش
و در پس تیک تاک ساعتی که میلش به خواب ، بیشتر از گذشتن است

من گاهی عمیق عمیق فکر میکنم
کاش در عهد دایناسورها می زیستم
و دلیل این همه ... را
نا برابری توجیه میکرد
... و معادلات ریاضی پاسخ نمی داد بی وزنی این همه ناعاشقانه ها را

چــرا رفــتــی، چــرا؟- مـن بـی قـرارم

بـــه ســـر، ســودای آغــوش تــو دارم

نـگـفـتـی مـاهـتاب امشب چه زیباست؟

نـدیـدی جـانـم از غـم نـاشـکـیباست؟

نــه هـنـگـام گـل و فـصـل بـهـارسـت؟

نــه عــاشـق در بـهـاران بـیـقـرارسـت؟

نــگــفــتــم بــا لــبـان بـسـتـهٔ خـویـش

بــه تــو راز درون خــســتـهٔ خـویـش؟

خـروش از چـشـم مـن نشنید گوشت؟

نــیــاورد از خــروشــم در خـروشـت؟

اگــر جــانــت ز جــانـم آگـهـی داشـت

چــرا بــی تـابـیـم را سـهـل انـگـاشـت؟

کـــنـــار خـــانـــهٔ مــا کــوهــســارســت

ز دیـــدار رقـــیـــبــان بــرکــنــارســت

چــو شــمــع مــهــر خــامـوشـی گـزیـنـد

شــب انــدر وی بــه آرامــی نــشــیــنـد

ز مــــاه و پــــرتـــو ســـیـــمـــیـــنـــهٔ او

حـــریـــری اوفـــتـــد بـــر ســـیــنــهٔ او

نسیمش مستی انگیزست و خوشبوست

پـر از عـطـر شـقـایـق هـای خودروست

بــیــا بــا هــم شــبــی آنــجــا ســرآریــم

دمـــار از جـــان دوری هـــا بـــرآریــم

خــیـالـت گـرچـه عـمـری یـار مـن بـود

امــیــدت گــرچــه در پــنـدار مـن بـود

بـــیــا امــشــب شــرابــی دیــگــرم ده

ز مــیــنــای حــقــیــقــت ســاغــرم ده

دل دیــــوانـــه را دیـــوانـــه تـــر کـــن

مــرا از هــر دو عــالــم بــی خــبــر کـن

بــیــا! دنـیـا دو روزی بـیـشـتـر نـیـسـت

پــی ِ فــرداش فــردای دگــر نــیــســت

بـیـا... امـا نـه، خـوبـان خـود پـرسـتـند

بــه بــنــدِ مــهــر، کــمـتـر پـای بـسـتـنـد

اگــر یــک دم شـرابـی مـی چـشـانـنـد

خــمــارآلــوده عــمــری مــی نــشــانـنـد

دریــن شــهــر آزمــودم مــن بـسـی را

نـــدیـــدم بـــاوفـــا زآنـــان کــســی را

تــو هــم هــر چــنــد مــهـر بـی غـروبـی

بـه بـی مـهـری گـواهـت ایـن کـه خـوبی

گــذشــتــم مــن ز ســودای وصــالــت

مـــرا تـــنــهــا رهــا کــن بــا خــیــالــت

در دلم بنشسته‌ای بیرون میا
در دلم بنشسته‌ای بیرون میا نی برون آی از دلم در خون میا
چون ز دل بیرون نمی‌آیی دمی هر زمان در دیده دیگرگون میا
چون کست یک ذره هرگز پی نبرد تو به یک یک ذره بوقلمون میا
غصه‌ای باشد که چون تو گوهری آید از دریا برون بیرون میا
سرنگون غواص خود پیش آیدت تو ز فقر بحر در هامون میا
گر پدید آیی دو عالم گم شود بیش از این ای لولو مکنون میا
نی برون آی و دو عالم محو کن گو برون از تو کسی اکنون، میا
چون تو پیدا می‌شوی گم می‌شوم لطف کن وز وسع من افزون میا
چون به یک مویت ندارم دست رس دست بر نه برتر از گردون میا
چون ز هشیاری به جان آمد دلم بی‌شرابی پیش این مجنون میا
بدره‌ی موزون شعرت ای فرید بسته‌ی این بدره‌ی موزون میا

داستان آموزنده “شمس و مولانا”

می گویند:روزی مولانا ،شمس تبریزی را به خانه اش دعوت کرد.شمس به خانه ی جلال الدین رومی رفت و پس از این که وسائل پذیرایی میزبانش را مشاهده کرد از او پرسید:آیا برای من شراب فراهم نموده ای؟
مولانا حیرت زده پرسید:مگر تو شراب خوارهستی؟!
شمس پاسخ داد:بلی.
مولانا:ولی من از این موضوع اطلاع نداشتم!!
ـ حال که فهمیدی برای من شراب مهیا کن.
ـ در این موقع شب ،شراب از کجا گیر بیاورم؟!
ـ به یکی از خدمتکارانت بگو برود و تهیه کند.
- با این کار آبرو و حیثیتم بین خدام از بین خواهد رفت.
- پس خودت برو و شراب خریداری کن.
- در این شهر همه مرا میشناسند،چگونه به محله نصاری نشین بروم و شراب بخرم؟!
ـ اگر به من ارادت داری باید وسیله راحتی مرا هم فراهم کنی چون من شب ها بدون شراب نه میتوانم غذا بخورم ،نه صحبت کنم و نه بخوابم.
مولوی به دلیل ارادتی که به شمس دارد خرقه ای به دوش می اندازد، شیشه ای بزرگ زیر آن پنهان میکند و به سمت محله نصاری نشین راه می افتد.

تا قبل از ورود او به محله مذکور کسی نسبت به مولوی کنجکاوی نمیکرد اما همین که وارد آنجا شد
مردم حیرت کردند و به تعقیب وی پرداختند.آنها دیدند که مولوی داخل میکده ای شد و شیشه ای شراب خریداری کرد و پس از پنهان نمودن آن از میکده خارج شد.
هنوز از محله مسیحیان خارج نشده بود که گروهی از مسلمانان ساکن آنجا، در قفایش به راه افتادند و لحظه به لحظه بر تعدادشان افزوده شد تا این که مولوی به جلوی مسجدی که خود امام جماعت آن بود و مردم همه روزه در آن به او اقتدا می کردند رسید.در این حال یکی از رقیبان مولوی که در جمعیت حضور داشت فریاد زد:”ای مردم!شیخ جلاالدین که هر روز هنگام نماز به او اقتدا میکنید به محله نصاری نشین رفته و شراب خریداری نموده است.” آن مرد این را گفت و خرقه را از دوش مولوی کشید. چشم مردم به شیشه افتاد.مرد ادامه داد:”این منافق که ادعای زهد میکند و به او اقتدا میکنید، اکنون شراب خریداری نموده و با خود به خانه میبرد!” سپس بر صورت جلاالدین رومی آب دهان انداخت و طوری بر سرش زد که دستار از سرش باز شد و بر گردنش افتاد. زمانی که مردم این صحنه را دیدند و به ویژه زمانی که مولوی را در حال انفعال و سکوت مشاهده نمودند یقین پیدا کردند که مولوی یک عمر آنها را با لباس زهد و تقوای دروغین فریب داده و درنتیجه خود را آماده کردند که به او حمله کنند و چه بسا به قتلش رسانند.در این هنگام شمس از راه رسید و فریاد زد:”ای مردم بی حیا!شرم نمیکنید که به مردی متدین و فقیه تهمت شرابخواری میزنید،این شیشه که میبینید حاوی سرکه است زیرا که هرروز با غذای خود تناول میکند.”
رقیب مولوی فریاد زد:”این سرکه نیست بلکه شراب است.”
شمس در شیشه را باز کرد و در کف دست همه ی مردم از جمله آن رقیب قدری از محتویات شیشه ریخت و بر همگان ثابت شد که درون شیشه چیزی جز سرکه نیست.
رقیب مولوی بر سر خود کوبید و خود را به پای مولوی انداخت ،دیگران هم دست های او را بوسیدند و متفرق شدند.آنگاه مولوی از شمس پرسید:برای چه امشب مرا دچار این فاجعه نمودی و مجبورم کردی تا به آبرو و حیثیتم چوب حراج بزنم؟
شمس گفت:برای این که بدانی آنچه که به آن مینازی جز یک سراب نیست،تو فکر میکردی که احترام یک مشت عوام برای تو سرمایه ایست ابدی، در حالی که خود دیدی،با تصور یک شیشه شراب همه ی آن از بین رفت و آب دهان به صورتت انداختند و بر فرقت کوبیدند و چه بسا تو را به قتل میرساندند.این سرمایه ی تو همین بود که امشب دیدی و در یک لحظه بر باد رفت.پس به چیزی متکی باش که با مرور زمان و تغییر اوضاع از بین نرود.

(کتاب ملاصدرا.تالیف هانری کوربن.ترجمه و اقتباس ذبیح الله منصوری) با اندکی دخل و تصرف

شب و روزم گذشت به هزار آرزو
نه رسیدم به خویش، نه رسیدم به او

نه سلامم سلام، نه قیامم قیام
نه نمازم نماز، نه وضویم وضو

دل اگر نشکند به چه ارزد نماز
نه بریز اشک چشم، نه ببر آبرو

نه به جانم شرر، نه به حالم نظر
نه یکی حسب‌حال، نه یکی گفت‌وگو

نه به خود آمدم، نه ز خود می‌روم
نه شدم سربلند، نه شدم سرفرو

همه جا زمزمه است، همه جا همهمه است
همه جا «لاشریک... »،  همه جا  «وحده... »

نبرد غیر اشک، دل ما را به راه
نکند غیر آه، دل ما را رفو

نشوی تا حزین هله با مِی نشین
هله سر کن غزل، هله تر کن گلو

به سر آمد اجل، نسرودم غزل
همه‌اش هوی و های، همه‌اش های و هو

هله امشب ببر به حبیبم خبر
که غمش مال من، که دلم  مال او

هله از جانِ جان، چه نوشتی؟ بخوان !
هله گوش گران! چه شنیدی؟ بگو !

بِبَریدم به دوش، به کوی می‌فروش
که شرابم شراب، که سبویم سبو