باید چرید دراین بوستان واژهاراعلف هارا، شایدطروات سبزی

ساقه های علف برکرختی قلم ما طراوت ببخشد

ورول گردون قلم را بچرخاند به واژهای نیک

امرروزمیخواهم پا بگذارم براحساس چمن وره سپاراندیشه ی

سبزهستی شوم وبه ادرک زمین درک حیات بچشانم و

بگویم آسمان به آ.غ.وش تومیل باریدن دارد......

اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود

اگر دفترخاطرات طراوت پر از ردپای دقایق نبود

اگر ذهن آیینه خالی نبود

اگر عادت عابران بی خیالی نبود

اگر گوش سنگین این کوچه ها

فقط یه نفس میتوانست یکریز

شبی چشمهای درشت تو را جای شبنم ببارد

اگر ردپای نگاه تو را باد و باران

ازاین کوچه ها آب وجارو نمی کرد

تو را می توانستم ای دور از دور یک بار ببینم





قیصر امین پور

چراغ ها خاموشند
و کوچه در تاریکی عمیقی فرورفته است.
آرامش شب در همه جا حاکم است
اما بر دل من نور می بارد.
میبینم که چقدر این زندگی با همه کوچک بودنش و گذران بودنش در زیر نور زیباست.
نور چه لطافتی به این لحظه ها داده است.
چشمانم غرق در تبلور اشکهایی است که بی امان می بارند
باران می بارد
تا آنجا که چشمه ای از هجوم بی امانش به خروش آید.
تا آنجا که رودی جاری شود.
و نگاهم میگرید تا آنجا که جام وجودم سرشار از حضورتو شود
و دل کوچکم به سوی تو روان گردد.
من چو چشمه ای بر آمده از بلندای کوه غرور
خروشان شده از بارش اشکها
در آستانه دریای تو تسلیم بودن توام.
حس حضور اشکها درلطافت احساس عشق توست.
تو ای محبوب من .
در پناه کدام ابری
در پشت کدام اندوه
که باهزاران بار باریدن این ابرها و گریستن این چشمها بازهم ترا نمیابم.
تو نوید سبزبهاری.
شکوه شکوفایی زمین مرده.
امشب در قطره قطره این باران بوی تو را احساس میکنم.
و در بارش نگاهم عطر حضورت را.
من امشب لبریز از رهایی به زیر باران نشسته ام
تا در هر قطره آن ن.ازش دستان ترا بر وجودم احساس کنم .
تا بفهمم که آغ.ش گرم اخلاص و یک رنگی
تنها پناه دل " انسانهای تنهایی" است
که بودن ترا احساس می کنند.
من امشب طراوت زیستنی دوباره را دارم. ..

و من که در تمام عمر کوتاهم
جز ماندن تجربه ای ندارم
خود را برای سفری همیشگی
آماده میکنم که برایمان ارمغان بودنی جانبخش است.
گویی که حال دارم زندگی را زندگی میکنم و جامه عشق رابر تنش میکنم.
مشتاقانه چشم انتظار آمدنی ام که همه چیزم در آمدن آن معنی میشود
ونشانی است از عاشقی که همیشه به داشتنش عشق مي ورزد.
من آنچه را که دلم نشان دهد مینویسم
"براي تو"
چرا که به تو ایمان دارم و میدانم که
برای تو به مانند من زندگی در لذت های کوچک معنی نمیشود .
گاه به بلندای عمق نگاهت حسرت میخورم
گاه به وسعت قلب عاشقت بر من اقتدا ميكنم
ديگر تحمل سخت شده است
اينهمه هاي سخت زندگي را
گذر دادن صبوري ميخواهد و من بي تاب توام..
چشمانم را میبندم تا دیگر چیزی نبینم
اما آرام نمیگیرم.
به تو باز ميگردم
تا در گوشم نجوای مهربانی را بخواني .
كه بر من حديث ايستادگي را بچشاني
تا كه تلخ لحظه ها را با خنده ات
شيرين سازي
كه همه بودنت در سعادت زندگی من است.
اي تويي كه همه چیزش منم و من همه تو
به داشته مان مي بالم
طراوت باران بر دل عاشق ما
مبارك...

مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود!

مگذار که حتی آب دادن گل‌های باغچه، به عادت آب دادن گل‌های باغچه بدل شود!

عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست،

پیوسته نو کردن خواستنی‌ست که خود پیوسته،خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.

تازگی، ذات عشق است

و طراوت، بافت عشق.

چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند؟

عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد، مگر یک بار برای همیشه.

جام بلور، تنها یک بار می‌شکند.

می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت.

اما شکسته‌های جام ،آن تکه‌های تیز برنده، دیگر جام نیست.

احتیاط باید کرد.

همه چیز کهنه می‌شود و اگر کمی کوتاهی کنیم،

عشق نیز.

بهانه‌ها، جای حس عاشقانه را خوب می‌گیرند...

(نادر ابراهیمی ، یک عاشقانه آرام )