توی زندگی وقتی به بن بست میرسی

یادنبال پس کوچه ی امیدی میگردی تا فرار کنی

اما پیدا نمیکنی

میفهمی اینجا دیگه آخر خط دنیاست.

ودر این لحظه تودرآن جایی نداری.

هرچی دست وپاتو بیشتر حرکت بدی

درودیوار ته کوچه خون بارانت میکنن

می فهمی که خاموشی وسکوت

آخرین دروازه ی این بن بسته.

وهمین سکوت باسنگینیش

روزگارو از وجودت خالی میکنه

ودلت رو پراز نفرت و بغض

هرچی بلندتر فریاد بزنی

تارهگذری صداتو بشنوه

میفهمی که افسوس مردم این کوی ودیار

همگی ناشنوا می باشن.

ودر این دریای یاس هرچقدر دستاتو بالاتر بگیری

تاغرق نشی

غواصی نیست که

ازآغ وش امواج خشن خلاصت بده

ومیفهمی که بدون آنکه روزی قصه زندگیتو بخونن

براحتی از صفحه وقلم روزگار می افتی.

این چه حکمت غم انگیزیست!

یکی زودتر،یکی دیرتر

بالاخره کلاغ این قصه به خونه اش نمیرسه

ومی فهمی که در قانون طبیعت

این مائیم که نهایتأ باید محو خاطره ها بشیم.

انگار بودی نداشته ایم.

اینجا می فهمی که طول این پاره خط چقدر کوتاه بوده

درحالیکه گمان میکردیم

هیچ وقت به آخرش نمیرسیم،به انتهاش رسیدیم.

وقتی که خوب فکر میکنم همشه با خودم میگم:

کاش این دنیا وجود نداشت

اونوقت در بسته نبود،

خاکی نبودکه خلق بشیم،

درون سینه دل نبود که اردوگاه غم بشه.

اونوقت تن وهستی ما

افسانه ای برای بچه هامون نمی شد.

یا عطوفت دیگران پس از نیستی ما گل نمیکرد.

ای کاش زندگیمون روفقط یه روز

مطابق مرادمان تجربه اش می کردیم.

یا در بی کسیها کسی بودکه

اشک چشماتو بادست

به آرامی روی سینه اش پاک می کردی.

باتو، همه ی رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کند
باتو، آهوان این صحرا دوستان همبازی من اند
باتو، کوه ها حامیان وفادار خاندان من اند
باتو، زمین گاهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند
و ابر،حریری است که بر گاهواره ی من کشیده اند
و طناب گاهواره ام را مادرم، که در پس این کوه ها همسایه ی ماست در دست خویش دارد

باتو، دریا با من مهربانی می کند
باتو، سپیده ی هر صبح بر گونه ام بوسه می زند
باتو، نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند
باتو، من با بهار می رویم
باتو، من در عطر یاس ها پخش می شوم
باتو، من در شیره ی هر نبات میجوشم
باتو، من در هر شکوفه می شکفم
باتو، من در هر طلوع لبخند میزنم، در هر تندر فریاد شوق می کشم، در حلقوم مرغان عاشق می خوانم و در غلغل چشمه ها می خندم، در نای جویباران زمزمه می کنم
باتو، من در روح طبیعت پنهانم
باتو، من بودن را، زندگی را، شوق را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را می نوشم
باتو، من در خلوت این صحرا، درغربت این سرزمین، درسکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، غرقه ی فریاد و خروش و جمعیتم، درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند و گلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند و بوی باران، بوی پونه، بوی خاک، شاخه ها ی شسته، باران خورده، پاک، همه خوش ترین یادهای من، شیرین ترین یادگارهای من اند.
بی تو، من رنگهای این سرزمین را بیگانه میبینم
بی تو، رنگهای این سرزمین مرا می آزارند
بی تو، آهوان این صحرا گرگان هار من اند
بی تو، کوه ها دیوان سیاه و زشت خفته اند
بی تو، زمین قبرستان پلید و غبار آلودی است که مرا در خو به کینه می فشرد
ابر، کفن سپیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند
و طناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند

بی تو، دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد
بی تو، پرندگان این سرزمین، سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند
بی تو، سپیده ی هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است
بی تو، نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار میکند
بی تو، من با بهار می میرم
بی تو، من در عطر یاس ها می گریم
بی تو، من در شیره ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می کنم.
بی تو، من با هر برگ پائیزی می افتم
بی تو، من در چنگ طبیعت تنها می خشکم
بی تو، من زندگی را، شوق را، بودن را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را از یاد می برم
بی تو، من در خلوت این صحرا، درغربت این سرزمین، درسکوت این آسمان، درتنهایی این بی کسی، نگهبان سکوتم، حاجب درگه نومیدی، راهب معبد خاموشی، سالک راه فراموشی ها، باغ پژمرده ی پامال زمستانم.
درختان هر کدام خاطره ی رنجی، شبح هر صخره، ابلیسی، دیوی، غولی، گنگ وپ رکینه فروخفته، کمین کرده مرا بر سر راه، باران زمزمه ی گریه در دل من، بوی پونه، پیک و پیغامی نه برای دل من، بوی خاک، تکرار دعوتی برای خفتن من ، شاخه های غبار گرفته، باد خزانی خورده، پوک ، همه تلخ ترین یادهای من، تلخ ترین یادگارهای من اند.

(دکتر علی شریعتی)