دل تـنـگـم و ز عـشـق تـوام بـار بر دل است

وز دسـت تـو بـسـی چـو مـرا پای در گل است

شــیــریــن تـری ز لـیـلـی و در کـوی تـو بـسـی

فــرهــاد جـان سـپـرده و مـجـنـون بـی‌دل اسـت

گــر چــه ز دوســتــی تــو دیــوانــه گـشـتـه‌ام

جـز بـا تـو دوسـتـی نـکـنـد هـر کـه عاقل است

گـر مـن بـه بـوسـه مـهـر نـهـم بـر لـبـت رواست

شـهـد عـقـیـق رنـگ تـو چـون موم قابل است

در روز وصلت از شب هجرم غم است و من

روزی نـمـی‌خـوهـم کـه شـبـش در مقابل است

دل را مــدام زاری از انــدوه عــشــق تـسـت

اشـتـر بـه نـالـه چـون جـرس از بـار محمل است

روز وصـــال یـــار اجـــل عــمــر بــاقــی اســت

وقــت وداع دوســت شـکـر زهـر قـاتـل اسـت

بــیــنــد تــو را در آیــنــهٔ جــان خــویــشــتــن

دل را چـو بـا خـیـال تـو پـیـونـد حـاصـل است

هـر جـا حـدیـث تـسـت ز ما هم حکایتی است

ایـن شـاهـبـاز را سـخـنـش بـا جـلـاجـل اسـت

اشــعــار ســیـف گـوهـر دریـای عـشـق تـسـت

ایـن نـظـم در سـراسـر ایـن بـحـر کـامـل اسـت

مراکز عشق به ناید شعاری
مبادا تا زیم جز عشق کاری
فلک جز عشق محرابی ندارد
جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد
غلام عشق شو کاندیشه این است
همه صاحب دلان را پیشه این است
جهان عشقست و دیگر زرق سازی
همه بازیست الا عشقبازی
اگر بی‌عشق بودی جان عالم
که بودی زنده در دوران عالم
کسی کز عشق خالی شد فسردست
کرش صد جان بود بی‌عشق مردست
اگر خود عشق هیچ افسون نداند
نه از سودای خویشت وارهاند
مشو چون خر بخورد و خواب خرسند
اگر خود گربه باشد دل در و بند
به عشق گربه گر خود چیرباشی
از آن بهتر که با خود شیرباشی
نروید تخم کس بی‌دانه عشق
کس ایمن نیست جز در خانه عشق
ز سوز عشق بهتر در جهان چیست
که بی او گل نخندید ابر نگریست
شنیدم عاشقی را بود مستی
و از آنجا خاست اول بت‌پرستی
همان گبران که بر آتش نشستند
ز عشق آفتاب آتش پرستند
مبین در دل که او سلطان جانست
قدم در عشق نه کو جان جانست
هم از قبله سخن گوید هم از لات
همش کعبه خزینه هم خرابات
اگر عشق اوفتد در سینه سنگ
به معشوقی زند در گوهری چنگ
که مغناطیس اگر عاشق نبودی
بدان شوق آهنی را چون ربودی
و گر عشقی نبودی بر گذرگاه
نبودی کهربا جوینده کاه
بسی سنگ و بسی گوهر بجایند
نه آهن را نه که را می‌ربایند
هران جوهر که هستند از عدد بیش
همه دارند میل مرکز خویش