تو سحر کنی از این غم نظری به زیر پا کن
می رود غم دل من نگهی به این گدا کن
تویی ای شفای مسکین ز فراق تو مریضم
توبیا به درد من را نگری به این شفا کن
تویی ای ندای رحمت دنیا پر از سیاه است
تو بیا به قلب من را آمدی مرا صدا کن
تویی ای کلام حکمت که پیام تو فرج است
تو بیا به قبر من را نظری به این دعا کن
تویی ای ظهور رحمت دنیا تو را می خواهد
تو بیا به جمکرانت دل من پر از دوا کن
تویی ای شهاب رحمت ز دو دیده خون فشانم
تو بیا به عاشقان را نظری به این گدا کن
تقدیم به امام زمان (عج)

چگونه با تو سخن بگويم ..

نمي دانم …

لحظه هايي است همه اش لذت مهر


گويا كه دير زماني است كه بانوازش پر مهر دستان لطيف مهربانت

شاخه هاي ذهنم تازه جوانه زده است.

سر از خاك بلندكرده است

و از آن همه رنج و دشواري و عذاب بي كسي و غم تنهايي ،

كه همه چون دستان پليد گوري آن را در بر گرفته بودند

و هردم در بستر ساكت و سياه و خشن خاك ميخواباندند ،

سر بركشيده

و تمام آن تار و پود پوچي و سياهي ظلمت تباهي يك عمر دررنج و عذاب سوختن
را

پاك دريده است.

ديدگانم را به سوي آبي بيكران آسمان گشوده اي.

آن دستان بي جان و ضعيفي را كه تنها براي بودن و ماندن مي خراميد را

رها كرده اي

و اينك آزاد

بر آمده بسوي تو

براي نياز...

براي عشق ...

براي سلام...

باغ جان من رنگ تازه اي گرفته است.

ديگر آن پاييز شوم خاطرات گذشته و سياهي تنهايي و زندان بودن راضي ام نمي
كند. .

برايم رنگ پوچي گرفته اند.

اينك


مي جويم …..