اولین روز بارانی را بخاطر داری؟
غافلگیر شدیم
چتر نداشتیم..
خندیدیم.... دویدیم..
و ب شالاپ شلوپ های گل الود عشق ورزیدیم..

دومین روز بارانی چطور؟
پیش بینیش را کرده بودی..
چتر اورده بودی
من غافلگیر شدم..
سعی میکردی من خیس نشوم.
و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود..

سومین روز چطور؟
گفتی سرت درد میکند
حوصله ی نداشتی سرما بخوری..
چتر را کاملا بالای سر خودت گرفتی
وشانه سمت راست من کاملا خیس شد.

و چندین روز پیش را چطور؟
به خاطر داری؟!
که با یک چتر اضافه امدی..
و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر تووی هم نرود دو قدم ازهم دورتر راه برویم...؟
فردا دیگر برای قدم زدن نمی ایم
تنها برو.......
(دکتر علی شریعتی)

از چه بنویسم؟؟

از آسمانی که همیشه در حال عبور است؟

یا از دلی که سوتو کور است؟
از چه بنویسم؟


از چه بنویسم؟؟

از آسمانی که همیشه در حال عبور است؟

یا از دلی که سوتو کور است؟

از زمین بنویسم یا از زمان یا از یک نگاه مهربان؟

از خاطراتی که با تو در باران خیس شد؟

یا از غزلهایی که هیچ وقت سروده نشد؟

از چه بنویسم ؟؟

از نامه هایی که هیچوقت بسویت نفرستادم ؟

یا از ترانه هایی که هرگز برایت نخواندم؟

از چتری که هرگز زیر آن نایستادیم؟

یا از بدرودی که هرگز بر زبان نیاوردیم؟

من عاشق بیابانی هستم که هرگز قسمت نشد با هم در آن قدم بزنیم…

من دل بسته درختی هستم که فرصت نشد اسممان را رویش حک کنیم…..

من منتظر پنجرهایی هستم که عطر تو را دوباره به من نشان دهد….

به قول سهراب..!!!!
هر کجا هستم ، باشم،
آسمان مال من است.
پنجره، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است.
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت؟

من نمی دانم
که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست .
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست.

از چه بنويسم؟

از آسماني که هميشه در حال عبوراست؟

يا از دلي که سوتو کور است؟

از زمين بنويسم يا از زمان يا از يک نگاه مهربان؟

از خاطراتي که با تو در باران خيس شد؟

يا از غزلهايي که هيچ وقت سروده نشد؟

از چه بنويسم ؟؟

از نامه هاي که هيچوقت بسو يت نفرستادم ؟

يا از ترانه هاي که هرگز برايت نخواندم؟

از چتري که هرگز زير آن نايستاديم؟

يا از بدرودي که هرگز بر زبان نياورديم؟

من عاشق بياباني هستم که هرگز قسمت نشد با هم در آن قدم بزنيم

من دل بسته درختي هستم ....

که فرصت نشد اِسممان را رويش حک کنيم.....

من منتظر پنجرهاي هستم که عطر تو را دوباره

به من نشان دهد....

بعضي ها
باران را حس ميكنند
و بعضي ها
فقط خيس بارانند
من گرچه ساليان سال است كه چتر را بر سرم گرفته ام
اما
بوي باران همزاد منست
من از جنس همان طراوتيم كه بر خاطر دلت نشست
خيس بارانهاييم كه
دوست ندارم
لطافت باراني اين روزها را
بگيرد...
من
گرچه پر از نيازم
گرچه ايستاده ام
تنها
روبه دريايي كه هزاران خروش ميكند و من سكوت
گرچه دلم بازي باراني بدون چتر را مي خواهد
اما
اين دستها محرم هر نگاهي نميشود
من
دل به هرچه رنگ دارد نميدهم
چرا هميشه غمها براي هردلي بزرگتر از اسارت رنجيست كه ديگري ميكشد؟
گاهي كمي
فقط كمي
مهربانتر باش
خاطرات ادمي
چوبهايي خيس اند
نه ميسوزند و نه خاكستر ميشوند
مي پوسند
و از جايشان
فسيل ها سر ميزند

نفس می کشم نبودنت را

نیستی

هوای بوی تنت را کرده ام

می دانی

پیرهن جدایی ات بدجور به قامتم گشاد است

تو نیستی

آسمان بی معنیست

حتی آسمان پر ستاره

و باران

مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد

تو نیستی

و من چتر می خواهم ...

هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد در چشمانم لباس سیاه پوشیده...

خودم را به هزار راه میزنم

به هزار کوچه

به هزار در

نکند یاد آغوشت بیفتم ...

غافلگیر شدیم
چتر نداشتیم
خندیدیم
دویدیم
.
و به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم
دومین روز بارانی چطور؟
پیش بینی اش را کرده بودی
چتر آورده بودی
و من غافلگیر شدم
.
سعی می کردی من خیس نشوم
و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود
و سومین روز چطور؟
گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری
چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد
.
چند روز پیش را چطور؟
به خاطر داری؟
که با یک چتر اضافه آمدی
و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم
.
.
.
فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم
تنها برو
.
.