خدا کند که بهار رسیدنش برسد

شب تولد چشمان روشنش برسد


چو گرد بر سر راهش نشسته ام شب و روز

به این امید که دستم به دامنش برسد


هزار دست پر از خواهشند و گوش به زنگ

که آن انارترین روز چیدنش برسد


چه سالها که درین دشت ، خوشه چین ماندم

که دست خالی شوقم به خرمنش برسد


بر این مشام و بر این جان چه میشود یارب!

نسیمی از چمنش بویی از تنش برسد



خدای من دل چشم انتظار من تا چند

به دور دست فلک بانگ شیونش برسد؟


چقدر بر لب این جاده منتظر ماندن؟

خدا کند که از آن دور توسنش برسد

عشق
آخرين كلمه اي بود
كه به شاخه هاي درخت انار مانده بود
ما تا سحر دويديم
تا به درخت انار رسيديم
و عشق را از درخت انار جدا كرديم
تا به درخت انار رسيديم
انارها شكسته بودند.
اما صبح
از كلمه عشق آغاز شد..
بارها شب هاي شكفته را
در كلمه عشق
در آسمان
پس از رنگين كمان ديده بوديم
در سرنوشت
كلمه عشق
اتفاقي نمي افتد
ما يك بار در عمرمان
فقط يك بار گفته بوديم..
پي از رنگين كمان گفته بوديم:
برگ ها را از خيابان جمع كنيد
و در آلبوم بچسبانيد
تا من از سفر برگردم

ودر آغاز
انار بود
و شب..
درخت بود
و ماه..
و در آغاز خانه بود
و كسي در خانه
كه از يادرفته بود
ما
چراغ را به جاي خورشيد اشتباه گرفيم و
ماندگار شديم
تمامي راه را بي پا گذرانديم
و ندانستيم
كه شايد
انارها
در انتظار دست رسيده اي بودند
تا چيده شوند.