كوك كن ساعتِ خويش !

اعتباري به خروسِ سحري، نيست دگر

دير خوابيده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعتِ خويش !

كه مـؤذّن، شبِ پيـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

كوك كن ساعتِ خويش !

شاطري نيست در اين شهرِ بزرگ

كه سحر برخيزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شيرين

دير برمي خيزند

كوك كن ساعتِ خويش !

كه سحرگاه كسي

بقچه در زير بغل،

راهيِ حمّامي نيست

كه تو از لِخ لِخِ دمپايي و تك سرفه ي او برخيزي

كوك كن ساعتِ خويش !

رفتگر مُرده و اين كوچه دگر

خالي از خِش خِشِ جارويِ شبِ رفتگر است

كوك كن ساعتِ خويش !

ماكيان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

خوابِ اينترنتيِ عصرِ اتم مي بيند

كوك كن ساعتِ خويش !

كه در اين شهر، دگر مستي نيست

كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از ميكده برمي گردد

از صداي سخن و زمزمه ي زيرِ لبش برخيزي

كوك كن ساعتِ خويش !

اعتباري به خروسِ سحري نيست دگر

و در اين شهر سحرخيزي نيست

و سحر نزديک است