مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاری است
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان
مرگ در حنجره سرخ-گلو می خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاهی ودکا می نوشد
گاه در سایه است به ما می نگرد
و همه می دانیم ریه های لذت ، پر اکسیژن مرگ است

ابر متراكم چشمانم را
اين خفته در جان را
اين تمام ساليان پنهاني را
بي هيچ دلواپسي
بي هيچ شكي
در برابر كسي نشاندم و باريدم
كه عشق را ميفهمد
درد را
زخم را..
مرهمم صدايش هست
خنده هايش
رها گفتنش..
توان روحيم را مضاف ميكند
پنجره ها را به رويم ميگشايد
و سرود سبز ايمان را بر حنجره خسته ام جاري ميسازد
اه اي لطيف نوازش
اينجا دلي چشم به راه توست
برخيز
بهتر شو
پا گير
و اينگونه بر رگهايمان خون حيات را جاري ساز
دلم براي تو مهربانم
تنگ است..

نه مهربانی تابان دستهای زمین
به دوش ثانیه هاست ..
نه بوی بوسه سیب
نصیب لبهای ما..
دشتی از آواز
میان حنجره زمان می میرد ..
کلام زیور شوریدگی و عاطفه نیست .
درون حافظه هستی
برودتی زالفبای سرد می گذرد .
دل عاشق :
از میان هیاهوی زمانه
مرا به سرخی
گیلاس های تازه
به عطر عاطفه سیب
به آبی رخسار یک ترانه
ببر ..
بیا و تمنای سبز دل را تماشا کن
آن گل که کاشتی در جان
هر صبح خورشید را
به باور تو
سلام صمیمانه میدهد
اینجا
این دل
نام ترا هنوز
با غروب
می گوید