در اینجا به چند شکل از ابروها و رابطه آنها با شخصیت افراد اشاره می شود:



۱- ابروهای نرم و کم پشت نشانه ناپختگی و بی تجربگی است.



۲- ابروهای پرپشت نشانه تحرک زیاد و پرانرژی بودن است.



۳- ابروهای بلند نشانه ثبات شخصیت و تلاش و کوشش فراوان است.



۴- ابروهای کوتاه نشانه عدم استواری و خیالاتی بودن است.



۵- ابروهای پیوسته نشانه حساس بودن است.



۶- ابروهای دور از هم نشانه ضعف و انزوا طلبی و ناپختگی است.



۷- ابروهای نزدیک به چشمها نشانه اراده قوی و تمرکز ذهن است.



۸- ابروهای صاف نشانه شخصیت محکم و لجباز است.



۹- ابروهای کمانی نشانه نیرو و نشاط و گرمی است.



۱۰- ابروهایی که انتهای آنها به سمت بالاست نشانه جرأت و نشاط و شادمانی است.



۱۱- ابروهایی که انتهای آن افتاده است نشانه پیچیدگی شخصیت و اضطراب است.

کاش یکی بود تو اینترنت چایی پخش میکرد دیگه از پا کامپیوترم بلند نمیشدیم

.

.

.

تا حالا دقت کردین یه روزایی هست که یهو قصد می کنی اتاقتو مرتب کنی همه ی وسایلتو که می ریزی بیرون... تازه میفهمی چه غلطی کردی!!!!!!!!!!!!

.


.

.

.

میگن پول خوشبختی نمیاره ... ولی من ترجیح میدم توی لامبورگینی گریه کنم...

.

.

.

زوج خوشبخت : زن لال ـ مرد کر
زوج غریبه : زن کارمند ـ مرد کارمند

.

.

آیا از کمبود شخصیت رنج میبرید؟
آیا انسان بی مزه ای هستید؟
آیا از داشتن لهجه شهر و دیار خود رنج میبرید؟
اصلا نگران نباشید!
شما با خرید یک خودرو 200-300 میلیون تومانی با شخصیت ترین و با مزه ترین فرد روی کره زمین میشوید!
تازه به شما مهندس و دکتر هم میگن.!!
اینو شخصا دیدم که میگم!!!


.



.

عضنفر به دوس دخترش :
عزیزم اگه موبایلت زنگ نمیزنه بدون منم... چون شارژ ندارم!

.

دسته اول
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند
عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

دسته دوم
آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند
مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است.

دسته سوم
آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند
آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

دسته چهارم
آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند
شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.

(دکتر شریعتی )

از روی امضا، تا حد زیادی می توان به شخصیت افراد پی برد:

کساني که به طرف عقربهاي ساعت امضاء مي‌كنند انسان‌هاي منطقي هستند

كساني كه بر عكس عقربه‌هاي ساعت امضاء مي‌كنند دير منطق را قبول مي‌كنند و بيشتر غير منطقي هستند

كساني كه از خطوط عمودي استفاده مي‌كنند لجاجت و پافشاري در امور دارند

كساني كه از خطوط افقي استفاده مي‌كنند انسان‌هاي منظّم هستند

كساني كه با فشار امضاء مي‌كنند در كودكي سختي كشيده‌اند

كساني كه پيچيده امضاء مي‌كنند شكّاك هستند

كساني كه در امضاي خود اسم و فاميل مي‌نويسند خودشان را در فاميل برتر مي‌دانند

كساني كه در امضاي خود فاميل مي‌نويسند داراي منزلت هستند

كساني كه اسمشان را مي‌نويسند و روي اسمشان خط مي‌زنند شخصيت خود را نشناخته‌اند

كساني كه به حالت دايره و بيضي امضاء مي‌كنند ، كساني هستند كه مي‌خواهند به قله برسند

اسمش راميگذاريم؛ دوست مجازي!
اما مجازي نيست، واقعاً!
پشتش يک آدم حقيقي نشسته، هرچند با شخصيتي مجازي،
اما يک پوسته است، خصوصياتش را که نميتواند مخفي کند...
وقتي مرا به دنياي درونش راه ميدهد، وقتی دلتنگيها و آشفتگيهايش را مينويسد...
وقتي؛ مي آيد سراغم، وقتی دلتنگي و دل آشوبه هايم، مي آيد و چندين خط برايم مينويسد...
وقت ميگذارد برايم، وقت ميگذارم برايش...
نگرانم ميشود؛ نگرانش ميشوم...
دلتنگم ميشود، دلتنگش ميشوم...
وقتي توي دعاهايم، بي آنکه بداند و گفته باشد، مي آيد...
وقتي توي صحبتهايم، به عنوانِ دوست ياد ميشود...
مطمئن ميشوم که دوستِ حقيقيست.
هرچند رابط ما اين صفحات مجازي باشد.
هرچند کنار هم نباشيم...
هرچند صداي هم را هم نشنيده باشيم،يا اندکي...
اما حقيقيست.
و من برايش بهترينها را آرزو دارم...
و سلامتش را از خدا خواستارم...
هر کجا که باشد...