فصل بهار باده در دست و لب بر لب يار
حـبـذا پـای گـل و صـبـحـدم و فـصـل بهار
باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار
بــی رخ یـار هـوای گـل و گـلـزارم نـیـسـت
زانـکـه بـا دسـت نـسـیـم چـمـن و بوی بهار
هـمـه بـتـخـانهٔ چین نقش و نگارست ولیک
اهـل مـعـنـی نـپـرسـتـنـد مـگـر نـقـش نـگار
در دل تـنـگ مـن آمد غم و جز یار نیافت
اوسـت کـانـدر حـرم عـشـق تو می‌یابد بار
ســکــه روی مــرا نــقــش نـبـیـنـی زانـروی
کـه درسـتـسـت کـه چـشـمت نبود بر دینار
خـرم آنـروز کـه مـن بـوسـه شـمارم ز لبت
گـر چـه بـیـرون ز قـیـامـت نـبـود روز شـمار
گــفــتـی از لـعـل لـبـت کـام بـر آرم روزی
چـون مـراد مـن دلـسـوخـتـه ایـنـست برآر
از مــیــانـت چـو کـمـر مـیـل کـنـارسـت مـرا
گـر چـه بـی زر ز مـیـانـت نتوان جست کنار
گـر بـتـیـغـش بـزنـی روی نـپـیـچـد خـواجو
کـه دلـش را سـر یارست و تنش را سر دار
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند