ناب از دکتر شریعتی
آنجا که چشمان مشتاقی برای انسانی اشک می ریزد، زندگی به رنج کشیدنش می ارزد.
برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن ! پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی.
دل های بزرگ و احساس های بلند، عشق های زیبا و پرشکوه می آفرینند. وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغها می کند: اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر میشوم . این زندگی من است وقتی خواستم زندگی کنم، راهم را بستند.وقتی خواستم ستایش کنم، گفتند خرافات است.وقتی خواستم عاشق شوم گفتند دروغ است.وقتی خواستم گریستن، گفتند دروغ است.وقتی خواستم خندیدن، گفتند دیوانه است.دنیا را نگه دارید، میخواهم پیاده شوم. اگر قادر نیستی خود را بالا ببری همانند سیب باش تا با افتادنت اندیشه‌ای را بالا ببری به سه چیز تکیه نکن ، غرور، دروغ و عشق.آدم با غرور می تازد،با دروغ می بازد و با عشق می میرد برایت دعا می کنم که ای کاش خدا از تو بگیرد، هر آنچه را که خدا را از تو می گیرد. من چیستم؟ عشق تنها کار بی چرای عالم است ، چه ، آفرینش بدان پایان می گیرد. آیا در این دنیا کسی هست بفهمد هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود، حرف هایی هست برای نگفتن و ارزش عمیق هر کسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. دلی که عشق ندارد و به عشق نیاز دارد، آدمی را همواره در پی گم شده اش، ملتهبانه به هر سو می کشاند ... مهربانی جاده ای است که هرچه پیش می روند ، خطرناک تر می گردد. دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست، اسراف محبت است. مسئولیت زاده توانایی نیست ، زاده آگاهی است و زاده انسان بودن. دلی که از بی کسی غمگین است ، هر کسی را می تواند تحمل کند. ارزش عمیق هر کسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد. عشق به آزادی مرا همه عمر در خود گداخته است. اگر پیاده هم شده است سفر کن ، در ماندن می پوسی. خدا و انسان و عشق ، این است امانتی که بر دوش ما سنگینی می کند. قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد. مرا کسی نساخت ، خدا ساخت . نه آنچنان که کسی می خواست ، که من کس نداشتم . کسم خدا بود ، کس بی کسان. هر کسی را نه بدان گونه که هست احساسش می کنند ، بدان گونه که احساسش می کنند ، هست.
پرهایش سفید می ماند
ولی قلبش سیاه میشود
لبخند پر ملامت پاییزی غروب در جستجوی شب ، که یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات ، گمنام و بی نشان در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ ...
که در این لحظه چه می کشم ؟ چه حالی دارم؟
چقدر زنده نبودن خوب است ، خوب خوب خوب ...
هنگامی لب به زمزمه گشودم که مخاطبی نداشتم
و هنگامی تشنه آتش شدم،
که در برابرم دریا بود و دربا و دریا ...!
آنجا که چشمان مشتاقی برای انسانی اشک می ریزد، زندگی به رنج کشیدنش می ارزد.
برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن ! پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی.
دل های بزرگ و احساس های بلند، عشق های زیبا و پرشکوه می آفرینند. وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغها می کند: اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر میشوم . این زندگی من است وقتی خواستم زندگی کنم، راهم را بستند.وقتی خواستم ستایش کنم، گفتند خرافات است.وقتی خواستم عاشق شوم گفتند دروغ است.وقتی خواستم گریستن، گفتند دروغ است.وقتی خواستم خندیدن، گفتند دیوانه است.دنیا را نگه دارید، میخواهم پیاده شوم. اگر قادر نیستی خود را بالا ببری همانند سیب باش تا با افتادنت اندیشه‌ای را بالا ببری به سه چیز تکیه نکن ، غرور، دروغ و عشق.آدم با غرور می تازد،با دروغ می بازد و با عشق می میرد برایت دعا می کنم که ای کاش خدا از تو بگیرد، هر آنچه را که خدا را از تو می گیرد. من چیستم؟ عشق تنها کار بی چرای عالم است ، چه ، آفرینش بدان پایان می گیرد. آیا در این دنیا کسی هست بفهمد هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود، حرف هایی هست برای نگفتن و ارزش عمیق هر کسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. دلی که عشق ندارد و به عشق نیاز دارد، آدمی را همواره در پی گم شده اش، ملتهبانه به هر سو می کشاند ... مهربانی جاده ای است که هرچه پیش می روند ، خطرناک تر می گردد. دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست، اسراف محبت است. مسئولیت زاده توانایی نیست ، زاده آگاهی است و زاده انسان بودن. دلی که از بی کسی غمگین است ، هر کسی را می تواند تحمل کند. ارزش عمیق هر کسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد. عشق به آزادی مرا همه عمر در خود گداخته است. اگر پیاده هم شده است سفر کن ، در ماندن می پوسی. خدا و انسان و عشق ، این است امانتی که بر دوش ما سنگینی می کند. قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد. مرا کسی نساخت ، خدا ساخت . نه آنچنان که کسی می خواست ، که من کس نداشتم . کسم خدا بود ، کس بی کسان. هر کسی را نه بدان گونه که هست احساسش می کنند ، بدان گونه که احساسش می کنند ، هست.
پرهایش سفید می ماند
ولی قلبش سیاه میشود
لبخند پر ملامت پاییزی غروب در جستجوی شب ، که یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات ، گمنام و بی نشان در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ ...
که در این لحظه چه می کشم ؟ چه حالی دارم؟
چقدر زنده نبودن خوب است ، خوب خوب خوب ...
هنگامی لب به زمزمه گشودم که مخاطبی نداشتم
و هنگامی تشنه آتش شدم،
که در برابرم دریا بود و دربا و دریا ...!
آنجا که چشمان مشتاقی برای انسانی اشک می ریزد، زندگی به رنج کشیدنش می ارزد.
برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن ! پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی.
دل های بزرگ و احساس های بلند، عشق های زیبا و پرشکوه می آفرینند. وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغها می کند: اکنون تو با مرگ رفته ای و من اینجا تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر میشوم . این زندگی من است وقتی خواستم زندگی کنم، راهم را بستند.وقتی خواستم ستایش کنم، گفتند خرافات است.وقتی خواستم عاشق شوم گفتند دروغ است.وقتی خواستم گریستن، گفتند دروغ است.وقتی خواستم خندیدن، گفتند دیوانه است.دنیا را نگه دارید، میخواهم پیاده شوم. اگر قادر نیستی خود را بالا ببری همانند سیب باش تا با افتادنت اندیشه‌ای را بالا ببری به سه چیز تکیه نکن ، غرور، دروغ و عشق.آدم با غرور می تازد،با دروغ می بازد و با عشق می میرد برایت دعا می کنم که ای کاش خدا از تو بگیرد، هر آنچه را که خدا را از تو می گیرد. من چیستم؟ عشق تنها کار بی چرای عالم است ، چه ، آفرینش بدان پایان می گیرد. آیا در این دنیا کسی هست بفهمد هنگامی دستم را دراز کردم که دستی نبود، حرف هایی هست برای نگفتن و ارزش عمیق هر کسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. دلی که عشق ندارد و به عشق نیاز دارد، آدمی را همواره در پی گم شده اش، ملتهبانه به هر سو می کشاند ... مهربانی جاده ای است که هرچه پیش می روند ، خطرناک تر می گردد. دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست، اسراف محبت است. مسئولیت زاده توانایی نیست ، زاده آگاهی است و زاده انسان بودن. دلی که از بی کسی غمگین است ، هر کسی را می تواند تحمل کند. ارزش عمیق هر کسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد. عشق به آزادی مرا همه عمر در خود گداخته است. اگر پیاده هم شده است سفر کن ، در ماندن می پوسی. خدا و انسان و عشق ، این است امانتی که بر دوش ما سنگینی می کند. قدرت نیازمند کسی است که در برابرش رام گردد. مرا کسی نساخت ، خدا ساخت . نه آنچنان که کسی می خواست ، که من کس نداشتم . کسم خدا بود ، کس بی کسان. هر کسی را نه بدان گونه که هست احساسش می کنند ، بدان گونه که احساسش می کنند ، هست.
پرهایش سفید می ماند
ولی قلبش سیاه میشود
لبخند پر ملامت پاییزی غروب در جستجوی شب ، که یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات ، گمنام و بی نشان در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ ...
که در این لحظه چه می کشم ؟ چه حالی دارم؟
چقدر زنده نبودن خوب است ، خوب خوب خوب ...
هنگامی لب به زمزمه گشودم که مخاطبی نداشتم
و هنگامی تشنه آتش شدم،
که در برابرم دریا بود و دربا و دریا ...!
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند