راز و نياز
بارالاها تیر کینم سوی توست
شکوه ام از رسم و از آیین توست
آفریدی آدمی را با دلش
قلب دادی و نمودی عاشقش
خلق کردی عاشق و معشوق را
یک نفر عبد و یکی معبود را
پس شررها بر دل عاشق زدی
آتشت در خرمن صادق زدی
گفته بودی عشق شرط آدمیست
با صدای عشق آدم ماندنی است
گفته بودی عاشقان افلاکی اند
بی دلان مورند و کرم خاکیند
من که خاکم را به عشق آراستی
بی منیت عشق من را خواستی
من که هردم ذکر یا رب میکنم
روز خود با یاد تو شب میکنم
از چه رو اینگونه بیمارم بگو
بسته در زنجیر دیوارم بگو
روبرویم شط شب خوابیده است
در تنم قلبی به خون غلطیده است
خسته و بگسسته از بودم کنون
بین چه سان بی تاروبی پودم کنون
ای خدا ای دستگیر بی کسان
خاک ارضت گشته مرز نا کسان
جوی خون در رودها جاری شده است
شهرها غرق عزاداری شده است
روی بام شب دگر مهتاب نیست
هیچ چشمی بی ملامت خواب نیست
لیلی و شیرین و عذرا مرده اند
وامق و فرهاد و مجنون خفته اند
دیشب از حافظ تفعل می زدم
نقش باطل بر دل خود میزدم
گفت خافظ رند عالم سوز را
می بخور دم بر نیاور سوز را
گوییا حافظ خمار آلوده بود
بی شراب و می غبار آلوده بود
بر در امید رفتم ناگهان
تا بگویم شرح دردم در نهان
گفتم ای امید تو حرفی بزن
از نوید قاصدک طرفی بزن
گفت قاصدها ز بامم رفته اند
شاپرکها بار خود بربسته اند
بر در امید نومیدی مجو
بر گل کاغذ مبند امید بو
خسته و پربسته چون مرغ قفس
بر سر سنگی نشستم بی نفس
شهر خاموش و بیابان خواب بود
تک گل عالم گل مرداب بود
آری ای پروردگار دستگیر
بندگانت در غم نانند اسیر
گر قلم امشب به یادت بر زدم
دل طلب میکرد سویت پر زنم
دست بر دامان پر مهرت نهم
شرح حال خلق پر محنت دهم
نور مهرت رهنمای راه کن
گر که لغزش دیده ای آگاه کن
دست خود بر درگهت افراشتم
جای غم نی چون تو در بر داشتم
جام عشقم را زخود سیراب کن
مر جدایم تو از این مرداب کن
بال و پرده, تا بسویت پر زنم
یاریم ده, تا درت را بر زنم
بارلاها روی عشقم سوی توست
گر گنهکارم امیدم روی توست
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند